Feliks Żak urodził się 1926 roku we wsi Czarny Las w gminie Ludwin. Swoją działalność konspiracyjną rozpoczął już za okupacji niemieckiej, w oddziale Konstantego Piotrowskiego „Zagłoby”. Służył w nim prawdopodobnie od 1943 roku wraz ze swoim bratem Stanisławem, który zginął w walce z sowietami w 1944 roku[1].

Po wkroczeniu sowietów ukrywał się, a następnie w ramach Ruchu Oporu Armii Krajowej a następnie Delegatury Sił Zbrojnych działał dalej w oddziale „Zagłoby”. Po ogłoszeniu amnestii „Radosława” w 1945 roku Piotrowski postanowił ujawnić się, a Feliks Żak ukrywał się, pozostając dalej w konspiracji. W 1946 roku dołączył do oddziału Józefa Struga „Ordona”.

W roku 1946 w grudniu został aresztowany przez grupę UB i ORMO z Wólki Tarnawskiej. Zamordowany w bestialski sposób i wrzucony do jeziora Wityckiego, gdzie dopiero przypadkowo znaleziono go na brzegu tego jeziora po paru tygodniach – pisał Edward Taraszkiewicz „Żelazny” w swoich notatkach znalezionych w zabudowaniach Romana Dobrowolskiego „Ostrożnego” w 1951 roku – Żak Feliks był bardzo dobrym i wzorowym żołnierzem, który nie załamał sie duchowo, oddając swe życie dla Ojczyzny. Według mego zdania powinien być odznaczony pośmiertnie Srebrnym Krzyżem Zasługi[2].

PRZYPISY:
[1] H. Pająk, Oni się nigdy nie poddali, Lublin 1997, s. 155.
[2] Archiwum Państwowe w Lublinie 35/1099/0/12/437, Spisy imienne poległych członków placówek i żołnierzy oddziałów partyzanckich Taraszkiewicza Leona ps. „Jastrząb”, Taraszkiewicza Edwarda ps. „Żelazny”, Kwiatkowskiego Piotra ps. „Dąbek” oraz Struga Jozefa ps. „Ordon”, k. 7.